Rasavidya (indyjska alchemia) i alchemia zachodnia odkryły liczne podobieństwa w kluczowych punktach swoich doktryn. Ta bliskość teorii jest niezwykle sugestywna: można próbować ją wyjaśnić w oparciu o wspólne etapy ludzkiego rozwoju, jako coś odwołującego się do podświadomości zbiorowej Junga i jego archetypów, identycznych w różnych cywilizacjach. Jeśli jest tak naprawdę, alchemia nie stanowi bynajmniej prehistorii chemii, lecz jutrzenkę świadomości człowieka…

Rasavidya była ściśle powiązana z ajurwedą i duchowymi praktykami tantrycznymi. Głównym celem alchemików indyjskich było przekształcenie zwykłych metali, takich jak rtęć, w złoto oraz opracowanie eliksirów życia (rasajany), które miały zapewniać długowieczność i zdrowie. Procesy te miały nie tylko materialny, ale także duchowy wymiar, symbolizując oczyszczenie i przemianę ludzkiego ciała oraz umysłu.
Już Wedy, najstarsze teksty sakralne hinduizmu, zawierają odniesienia do więzi między złotem a długowiecznością. Sama idea transmutacji metali pojawiła się w tekstach buddyjskich pochodzących z okresu między II a V wiekiem przed Chrystusem. Indyjska teoria alchemiczna opiera się na boskiej parze Sziwy i Parwati czyli na (zachodnim) Merkuriuszu i Siarce, albo też na pierwiastku męskim i żeńskim, których połączenie dawało początek światu.